Veel Nederlanders kijken met verlangen uit naar de vaccinatie tegen COVID-19. We verwachten dat we daarmee weer wat meer ons oude ‘normale’ leven met de vrijheid van sociale omgang terug kunnen krijgen. Ondertussen groeit iedere dag de groep mensen die gevaccineerd zijn, al zouden we sneller willen. Dit zijn mensen die het meest kwetsbaar zijn voor een besmetting en de zorgprofessionals die voor hen zorgen.
Wat leren we van die groeiende groep? We vragen ons af of er na die vaccinatie inderdaad meer bewegingsvrijheid is, en of het lukt om daarmee om te gaan. Keert het leven van mensen met een beperking of kwetsbare ouderen weer terug naar dat oude normaal, en is dat eigenlijk wel wenselijk?
Het leven van kwetsbare groepen werd helaas teveel gekenmerkt door eenzaamheid en een gebrek aan perspectief. Onzekerheid en angst doen een mens geen goed. En hoe is het nu voor medewerkers in zorgorganisaties, die eerst grote veranderingen vanwege de coronamaatregelen door hebben gevoerd? De mentale belasting is zwaar, wat doet het verdwijnen van de ‘rek’ met mensen op de langere termijn. Een belangrijk punt om niet uit het oog te verliezen.
De coronacrisis zorgde in verpleeghuizen en organisaties voor gehandicaptenzorg voor leed door isolatie van familie en naasten. Maar het zorgde ook voor rust, en cliënten en medewerkers voelen zich minder gejaagd in vaste patronen. In de organisatie zijn kunstmatige scheidingen, zoals tussen dagbesteding en verblijf, neergehaald.
Mensen met een beperking kunnen in hun eigen vertrouwde omgeving blijven voor dagelijkse activiteiten. Vaste patronen zijn doorbroken en zorgverleners vinden creatieve oplossingen en werken beter met elkaar én met cliënten samen. En er zijn grote stappen gezet in digitalisering, waardoor contact makkelijker en laagdrempeliger is geworden.
Iedereen die zijn steentje bijdraagt telt mee en verdient waardering, maar laten we het ‘andere normaal’ dat past bij onze toekomstige samenleving bespreken, tonen en doorleven. Door ook te leren van de langdurende zorg.